De storm, door ouderling Jack Ward (2023)

De geest van Memphis-gospelzanger Ouderling Jack Ward nam een vlucht op 11 april 2023 na een opmerkelijk leven van het verspreiden van Gods woord door middel van voorbeeld, boodschap en vooral lied. Zijn nieuwste album, The Storm, was net uitgebracht door Bible and Tire Records op het moment van zijn overlijden en is nu het laatste woord en werk geworden van een goed geleefd leven. Net als zijn voorganger uit 2021, Reeds gemaakt, legde The Storm een element van Ward vast dat producer Bruce Watson echt zeldzaam vond in de wereld van gospelmuziek: het schrijven van liedjes. "Toen we contact met hem maakten en hem hoorden, was zijn stem nog steeds geweldig", vertelde Watson aan Bob Mehr van de Memphis Commercial Appeal. “Hij kan die hoge noten nog echt halen. Hij heeft honderden liedjes ... hij begon al deze verschillende liedjes voor ons te zingen en we werden behoorlijk weggeblazen. Dat hij zijn eigen liedjes schrijft, is vrij uniek. De meeste gospelartiesten spelen traditionele nummers. Maar hij schrijft echt. Dus het voegt echt een ander element toe aan wat hij uitdrukt.

Ward werd op 11 maart 1938 geboren in het land waar de blues begon, de vaak gemythologiseerde Mississippi Delta, maar zoals hij zich herinnerde, was het evangelie-erfgoed van het gebied net zo rijk als zijn seculiere tegenhanger - en de twee waren voor altijd met elkaar verweven. "Ik ben geboren op het platteland en ik hoorde Elmore James, John Lee Hooker, Lightnin' Hopkins, Howlin' Wolf, allemaal jongens - en ik betuttelde ze en zong een beetje zoals ze, maar ik kwam terug naar mijn wortels. Ik deed veel aan blueszang, maar daar brak ik mee en begon ik aan het evangelie. Ik ben opgegroeid rond Itta Bena, Mississippi, dat is ongeveer zes mijl van Greenwood, en ik zong daar met een groep die de Kings Of The South heette. Ik zong veel, maar ik was een boerenjongen; werkte op de boerderij. Ik hakte katoen, plukte katoen, dreef muilezels met een eenrijige planter. Maar muziek zit al in me sinds ik ongeveer zeven of acht jaar oud was toen ik voor het eerst probeerde te zingen. Mijn moeder, mijn vader en mijn twee zussen zouden in het katoenveld zijn en ik deed een liedje genaamd 'I Woke Up This Morning' - ik wist niet hoe ik het in elkaar moest zetten, maar mijn moeder zei: 'Hé, jongen! Ik wil niet dat je geen blues zingt.'” Wat ze toen nog niet had kunnen weten, was dat een reis naar Memphis toen Ward een tiener was, er onbedoeld voor zou zorgen dat hij de goede weg zou inslaan. “Mijn moeder kwam hierheen om haar grootmoeder te zien. Ik was toen zestien. En ik zei tegen mezelf: 'Als ik achttien word, kom ik terug naar Memphis en maak ik een hit.' En dat deed ik.'

Die schijf was "Don't Need No Doctor" uit 1964 van de Christian Harmonizers, een groep bestaande uit oude vrienden uit de geboorteplaats van Ward. "Ik kende de gebroeders Brooks, die de Christian Harmonizers organiseerden, uit Itta Bena", legde hij uit. “En ik had mijn zinnen gezet om naar Memphis te komen om blues of rock 'n' roll te zingen. Maar ik vond ze en ze zeiden: 'Kijk, man, we hebben je nodig om gospel te zingen.'" Ward ging aan de slag met de broers en verving zelfs kort soulsensatie O.V. Wright in de Sunset Travellers tijdens een van Wrights seculiere sabbaticals. Bijgenaamd Jumping Jack Ward vanwege zijn in-de-zalvende capriolen, kwam hij al snel onder de aandacht van Stax Records, en de Christian Harmonizers doopten Chalice, Soulsville's heilige dochteronderneming, met hun debuutplaat. Isaac Hayes speelde piano en Ward deed de leadzang.

'Heb geen dokter nodig', in de woorden van Ward, 'ging alle kanten op. Dat record stond twee jaar op de kaart. Oris Mays was een producer in Memphis en hij zei: 'Jack, ik ga je op een groot label zetten.' deed nog een plaat, 'God's Going To Blow Out The Sun.'” De singles werden uitgebracht op de Song Bird-afdruk van Peacock Records. "We gingen gewoon naar grotere dingen, hogere verhogingen."

In 1968 vormden Ward en David Hart de Gospel Four, waarvan de beklijvende harmonieën werden versterkt door de groovende gitaar en bas van de broers George en Robert Dean. Memphis-discjockey Juan D. Shipp benaderde hen al snel over opnames voor zijn nieuw opgerichte D-Vine Spirituals-label. 'Ik kende hem van de uitzending', zegt Ward of Shipp, 'en hij kende wat van mijn vroegere materiaal. En dus ging ik en we gingen zitten en praatten en hij zei: 'Hoe zou je het vinden om op te nemen met D-Vine?'” De resultaten, even soulvol als heilig, behoorden tot de absolute hoogtepunten van Shipp's altijd indrukwekkende catalogus. The Gospel Four had een totaal ander geluid en stijl dan de Christian Harmonizers, zoals geïllustreerd door de aangrijpende getuigenis "The Last Road" en het mid-tempo, mineur-keyed "A Change Is Gonna Come".

Grensverleggend, een kenmerk van Ward, stelde vast dat 'Al gemaakt' - dat gericht was op Jack vooraan en in het midden - geen uitzondering was. Maar net als het veelgeprezen Living In The Last Days van Elizabeth King, was het een direct gevolg van de hoogtijdagen van D-Vine. Watson, die Bible and Tyre had opgericht toen hij het tape-archief van Shipp overdroeg voor een ambitieus heruitgaveproject van D-Vine Spirituals, vroeg Shipp hoeveel van de artiesten van zijn oude label er nog actief waren. Naast King was ouderling Jack Ward een van de eersten die hij benoemde. King's Living In The Last Days was het eerste resultaat van dat gesprek; Ward's Reeds gemaakt nam zijn rechtmatige plaats in als de tweede, en The Storm is de nieuwste die voortkomt uit Watson's Delta-Sonic Sound Studio. De grooves achter de pittige zang van Ward zijn gitarist en co-producer Will Sexton en zijn crack studioband de Sacred Soul Sound Section, die even natuurlijk thuis is met het landelijke tokkelen van "Do Lord" als de fuzz gitaarcrunch van "Payday Na een tijdje."

(Video) TBN Won't Get Away with THIS | Paul Crouch Jr. | Voddie Baucham

Watson vindt dat de albums van Ward twee van de beste zijn die hij ooit heeft geproduceerd, en na het herdefiniëren van de akelige bluesscene van de jaren '90 met de Delta juke joint-geluiden van R.L Burnside en Junior Kimbrough voor Fat Possum Records, zegt dat nogal wat. Ward was misschien bij hen geweest als die reis eind jaren vijftig naar Memphis niet was geweest. “Ik heb behoorlijk veel talent, ik kan zo ongeveer alles zingen wat iemand anders zingt. Ik heb nooit over mezelf opgeschept, maar dit was een geschenk van God en de Bijbel zegt: 'Een geschenk komt zonder berouw.' Met andere woorden, je hoeft geen christen te zijn om te kunnen zingen. Als je die door God gegeven gave hebt, kun je het doen - jouw keuze als je rock-'n-roll, blues, gospel wilt zingen - maar ik kies de goede kant. —Michael Hurtt, april 2023

De storm, door ouderling Jack Ward (2023)

Videos